Δεν ξεχνώ… δεν ξεχνάμε… μήπως ξεχάσαμε;

του Λευτέρη Ριζά 

Πριν από μία εβδομάδα -15 Ιουλίου- το 1974 εκδηλώθηκε το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου στην Κύπρο. Χουντικής εκτέλεσης σίγουρα. «Σύλληψης» μπορεί και με βοήθεια ξένων πρακτόρων και πρεσβειών. Μην ζητάμε και λεπτομέρειες. Οι «ιθαγενείς» σωτήρες του έθνους είχαν μακροχρόνιες επαφές και σχέσεις με την ηγέτιδα χώρα του «Ελεύθερου Κόσμου». Πρωταρχική πάντοτε έγνοια τους να προστατεύσουν την Ελλάδα, μαζί με τον λαό της, από το να κατρακυλήσουν στα δίχτυα της Μόσχας και του κομμουνισμού.

Γι’ αυτό τον κίνδυνο άλλωστε γράφει και μιλάει – στους φοιτητές του – αδιάκοπα τα τελευταία χρόνια και ο καθηγητής κ. Νίκος Μαραντζίδης, μαζί με τον φίλο του, επίσης καθηγητή εις ΗΠΑ, κ. Στάθη Καλύβα. Για όλα ευθύνεται η καταραμένη αριστερά που πρωτοστάτησε στην Εθνική ...
Αντίσταση μέσω των «τρομοκρατικών» οργανώσεων της: το ΕΛΑΣ και ΕΑΜ, και που κατά βάθος ήθελε όχι να απελευθερωθεί η Κύπρος από τα αποικιοκρατικά δεσμά, να ενωθεί με τη μητέρα πατρίδα, αλλά να καταστεί κι αυτή σοβιετικός δορυφόρος.

Έτσι, αποφάσισαν ότι έπρεπε να απαλλαγούν επί τέλους από τον «κόκκινο» αρχιεπίσκοπο, τον Κάστρο της Κύπρου, για να σωθεί το νησί και να μην γίνει η Κούβα της Ανατολικής Μεσογείου.

Το πραξικόπημα προετοιμαζότανε πολύ καιρό. Πολλοί είχαν πάρει μέρος στην προετοιμασία του. Παπάδες – επίσκοποι -, κύπριοι πρόθυμοι να σώσουν κι αυτοί το νησί, στρατιωτικοί της ΕΛΔΥΚ [άνθρωποι τυφλά όργανα της Χούντας και φανατικοί αντικομμουνιστές], κλπ. Βρήκαν και τον Σαμψών, τον έβαλαν μπροστά, και το πραξικόπημα έγινε.

Όλοι ξέρουμε τι ακολούθησε. Όλοι ξέρουμε ότι ακόμα σήμερα η Κύπρος εξακολουθεί να είναι θύμα της τουρκικής εισβολής. Ότι τα πρώτα ψηφίσματα του ΟΗΕ που ζητούσαν να αποσυρθούν τα τουρκικά στρατεύματα, τα αγνόησαν επιδεικτικά οι Τούρκοι ηγεμόνες. Κι ότι σε αντίθεση με αυτά ανακήρυξαν το τουρκοκυπριακό κράτος του Ντεντκάς, στην κατεχόμενη Β. Κύπρο.

Σε λίγες ημέρες από την 15η Ιουλίου 1974, κι ενώ ουσιαστικά είχε αρχίσει ένας εμφύλιος μεταξύ των Ελληνοκυπρίων -οι χουντοφασίστες είχανε εξαπολύσει άγριο κυνηγητό ενάντια στους οπαδούς του Μακάριου και σε κάθε δημοκράτη Κύπριο-, στις 20 Ιουλίου, ακολούθησε η τουρκική εισβολή, η κατάρρευση της Χούντας στην Ελλάδα και η αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.

Επανήλθε εκ Παρισίων ο αυτοεξόριστος Κωνσταντίνος Καραμανλής, δηλαδή ο άνθρωπος που είχε βασική ευθύνη για τις προδοτικές Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, που από τη μια ενταφιάσανε τον αγώνα του Κυπριακού λαού για Αυτοδιάθεση-Ένωση και από την άλλη αναγνώρισαν στην Τουρκία ρόλο στη ζωή και το μέλλον της Κύπρου. Τον επανέφεραν για να μας σώσει για άλλη μια φορά. Να επιβλέψει την αποκατάσταση του Κοινοβουλευτισμού -σε συνεργασία βέβαια με τον στρατηγό-  πρόεδρο της χουντικής «δημοκρατίας» αξέχαστο μας Ζωιτάκη.

Για χρόνια επαναλαμβάναμε το «Δεν ξεχνώ» για την Κύπρο, αλλά μέχρι τώρα η δίκη των πρωταιτίων της προδοσίας της δεν έγινε. Ο Φάκελος της Κύπρου ουσιαστικά έμεινα κλειστός.

Εμείς εδώ βολευτήκαμε στην κοινοβουλευτική Δημοκρατίας μας, στην ψευτοανάπτυξη και ψευτοευημερία μας, αφιερωθήκαμε στο χτίσιμο του Σοσιαλισμού μας και κατόπιν του «εκσυγχρονισμού» μας, στην επανίδρυση του Κράτους, στην «ισχυρή Ελλάδα» μας. Στο όνειρο να γίνουμε ισότιμοι εταίροι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να ζήσουμε έτσι σε μια κοινωνία όπου θα απολαμβάναμε όλα τα ατομικά δικαιώματα μας [μέχρι και βίτσια μας].

Έτσι μοιραία στην πραγματικότητα ξεχάσαμε την Κύπρο. Ξεχάσαμε τους αγώνες της, τους νεκρούς της, τους νεκρούς μας στη διάρκεια της εισβολής, το τι χρωστάμε στο μαρτυρικό αυτό νησί: την Δημοκρατία μας, την ελευθερία μας, την ευημερία μας. Που όλα αυτά τα χτίσαμε πάνω στο αίμα, τα δάκρυα, τους νεκρούς και αγνοούμενους και πρόσφυγες της. Ακριβώς αυτό το ξεχάσαμε. Δυσφορούμε όταν μας το θυμίζουν. Γιατί το καθήκον μας είναι εντελώς διαφορετικό από τις σημερινές μας προτεραιότητες.

Ρίξετε σήμερα μια ματιά στις εφημερίδες της αριστεράς. Δεν θυμούνται την επέτειο. Ξεχάσανε. Γράφουν τόσα πολλά για τη Γάζα, τη Χαμός και γι άλλα μέρη που ο ιμπεριαλισμός αιματοκυλάει τους λαούς. Δεν είναι  κακό αυτό. Αλλά καταντάει υποκριτικό όταν αυτά όλα δεν τα συνδέεις με αυτά που έχεις υποστεί και εξακολουθείς να υφίστασαι ο ίδιος.

Όταν δηλαδή τον αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού τον θεωρείς ότι είναι απλά «διεθνιστική» αλληλεγγύη και όχι ότι αφορά κι εσένα τον ίδιο, σαν λαό, σαν έθνος.

Όχι, ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ την Κύπρο, την εισβολή, της Τουρκίας και τη διχοτόμηση του νησιού. ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ τους νεκρούς μας, τους αγνοούμενους, τους πρόσφυγες μας. ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ τη στάση όλων των δυνάμεων απέναντι στο μεγάλο αυτό εθνικό μας πρόβλημα. ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ κανέναν από αυτούς που υποστήριξαν το ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ. Αντιδραστικούς και «προοδευτικούς», δεξιούς και «αριστερούς».

Εξακολουθούμε να προσέχουμε ποιοι είναι αυτοί που μας καλούν να υπογράψουμε και συμφωνήσουμε την αποδοχή των τετελεσμένων του πραξικοπήματος και της εισβολής-κατοχής. Δηλαδή την Διζωνική-Δικοινοτική Ομοσπονδία. Γιατί αυτό σημαίνει αυτή η λύση, που κακώς, κάκιστα συμφώνησε και υπέγραψε μαζί με τον Ντενκτάς ο αρχ. Μακάριος και που μέχρι σήμερα καμιά πολιτική δύναμη στην Κύπρο και την Ελλάδα δεν έχει τολμήσει να καταγγείλει.