Αυτοδύναμος ΣΥΡΙΖΑ και ισχυρή αριστερά, ή ομηρία;

του Ανδρέα Ζαφείρη

Και πάνω απ όλα ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα, εγγύηση και προϋπόθεση ασφαλείας για την επόμενη μέρα. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τίποτα άλλο από τη πολιτική έκφραση και πύκνωση 6 χρόνων σκληρών αγώνων, ελπίδας κα αγωνίας. Μια «λεπτομέρεια» που κανείς δε μπορεί να παραβλέψει, ένθεν και ένθεν, χωρίς το κίνδυνο να βρεθεί στο πολιτικό περιθώριο. Αριστερά χωρίς λαϊκό κίνημα που θα τη τροφοδοτεί με ριζοσπαστισμό και θα τη θωρακίζει από την ενσωμάτωση αλλά και τις τρομακτικές πιέσεις που θα δεχθεί από το ξημέρωμα κιόλας της 26ης Ιανουαρίου, δεν μπορεί να υπάρξει.

Η αυτοδυναμία και η «ομηρία» από το λαϊκό παράγοντα

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες παρατηρείται ένα πρωτόγνωρο ρεύμα ενίσχυσης του ΣΥΡΙΖΑ. Παρά τη τρομοκρατία που προσπάθησαν να επιβάλουν τα ΜΜΕ και κύκλοι εντός και εκτός της χώρας, το λαϊκό στοιχείο πολώθηκε προς το ΣΥΡΙΖΑ με πρωτοφανείς μαζικούς όρους. Όσα στρώματα αποτέλεσαν τα θύματα των μνημονιακών πολιτικών εγκαταλείπουν μαζικά τους παραδοσιακούς πολιτικούς τους χώρους και στρέφονται, χωρίς αυταπάτες και χωρίς...
υψηλές προσδοκίες προς το ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργώντας ένα ανομοιογενές και ιδιόμορφο ρεύμα ταξικής ρεβάνς.

Η ταξική πόλωση των εκλογών του 2015 θα είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό τους σημείο, χαρακτηριστικό που πολλοί (και για διαφορετικούς λόγους) επιθυμούν να αποσιωπήσουν. Αυτή η, πέρα από κάθε σχεδιασμό και πρόβλεψη, πόλωση είναι που φαίνεται να εξασφαλίζει στο ΣΥΡΙΖΑ όχι απλά την αυτοδυναμία αλλά και ένα ποσοστό-έκπληξη. Είναι αυτή η ταξική πόλωση που θα ακυρώσει, μέσω της αυτοδυναμίας, τα σενάρια ομηρίας του ΣΥΡΙΖΑ από τα άλλοθι μιας συμμαχίας με νεομνημονιακές πολιτικές δυνάμεις και ταυτόχρονα θα καταστήσει τη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ «όμηρο» ενός σαφέστατα ταξικά προσδιορισμένου πλειοψηφικού κοινωνικού ρεύματος.

Μια «ομηρία», που παρ όλα τα πρωτόλεια και ανολοκλήρωτα πολιτικά χαρακτηριστικά του ρεύματος αυτού, παρ όλες τις αυταπάτες, το χαμηλό δείκτη προσδοκιών, τη στρεβλή πολιτικοποίηση (πολλές φορές με χαρακτηριστικά προερχόμενα από τη δεκαετία του ΄80 και όχι από τις ανάγκες των καιρών), έχει τις δυνατότητες να δημιουργήσει ένα περιβάλλον ορίων στη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Ένα περιβάλλον ορίων όπου το δίλλημα ρήξη ή ενσωμάτωση θα είναι συνεχές αλλά και ταυτόχρονα όλες οι δυνατότητες και οι πιθανότητες ανοιχτές . Αυτό το περιβάλλον θα είναι και το μεγάλο στοίχημα για τις δυνάμεις που αυτοτοποθετούνται στο πλευρό και στη προοπτική των δυνάμεων της εργασίας και θα δοκιμάζει σκληρά τακτικές σεχταρισμού και περιχαράκωσης.

Σε μια αυτοδύναμη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ η παρουσία εντός της κοινοβουλευτικής του ομάδας των πιο ριζοσπαστικών στοιχείων θα αποτελέσει ένα κρίσιμο ποσοτικό κα ποιοτικό μέγεθος.

Ισχυρή Αριστερά

Είναι πολύ σημαντικό στοίχημα ,για το σύνολο της αριστεράς, το ΚΚΕ να αναδειχθεί σε τρίτη δύναμη. Είναι σαφές ότι ένα τέτοιο αίτημα δεν σχετίζεται με την επιδοκιμασία ή όχι της τακτικής της ηγεσίας του κόμματος. Εάν το ΚΚΕ δεν είναι στη τρίτη θέση στη θέση του θα είναι η Χρυσή Αυγή. Ας φανταστούμε μια αντιπολίτευση σε μια κυβέρνηση της αριστεράς όπου στην αξιωματική αντιπολίτευση θα βρίσκεται μια Νέα Δημοκρατία όπου ακόμη και μετά την εκπαραθύρωση του Σαμαρά, θα έχει ισχυρή παρουσία ακροδεξιών γονιδίων και όπου τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη θα είναι ένα νεοναζιστικό μόρφωμα.

Στο οργανωμένο λαϊκό κίνημα το ΚΚΕ διαθέτει δυνάμεις. Στις αναπόφευκτες συγκρούσεις που θα προκύψουν θα κριθεί και αυτό στη περίπτωση που αντί να επιλέξει μια τακτική που θα δημιουργεί όρους οικοδόμησης μιας πραγματικά ισχυρής λαϊκής συμμαχίας, εξαντληθεί στα όρια μιας αδιέξοδης και μικροκομματικής διαρκούς αντιπολίτευσης στη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά ακόμη και η ισχυρή αυτή πιθανότητα δε μπορεί να συγκριθεί σε επίπεδο επιπτώσεων με το αναδειχθεί η Χρυσή Αυγή σε τρίτη πολιτική δύναμη.

Είναι σαφέστατα προτιμότερη μια αριστερή δύναμη στη τρίτη θέση, που θα πιέζει από τα «αριστερά», ακόμη και στη πιθανή περίπτωση η τακτική της να κινείται στον ίδιο άγονο άξονα, παρά μια νεοναζιστική οργάνωση αναβαπτισμένη στη λαϊκή εντολή, με μια ηγεσία ηρωοποιημένη στη φυλακή ύστερα από μια δίκη που θα έχει διεξαχθεί υπό τη πολιτική ηγεσία μιας αριστερής κυβέρνησης και που θα διεκδικεί το «δρόμο» ακόμη και «στρατιωτικά», έχοντας απέναντί της(;) μια αστυνομία με σημαντικά ίχνη διάβρωσης.

Η υλοποίηση ακόμη και του minimum προγράμματος της Θεσσαλονίκης, ένα πρόγραμμα το οποίο λειτούργησε σα σημείο αναφοράς στη συσπείρωση γύρω από το ΣΥΡΙΖΑ του μεγάλου κοινωνικού ρεύματος που προαναφέρθηκε, προϋποθέτει διαδικασίες ρήξεις στις οποίες σύντομα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα κληθεί να ανταποκριθεί. Αυτό θα είναι και το σημείο όπου η σημερινή τακτική του ΚΚΕ θα δοκιμαστεί.

Για τους ίδιους λόγους είναι απαραίτητη και η ισχυρή παρουσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έρχεται για να αλώσει τις υπόλοιπες δυνάμεις της αριστεράς. Παρ όλες τις υπαρκτές πολιτικές κα ιδεολογικές διαφωνίες με την ΑΝΤΑΡΣΑ-ΜΑΡΣ, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι το εκλογικό της αποτέλεσμα δεν ανταποκρίνεται στη πραγματική της κοινωνική δυναμική. Η αριστερά μόνο κέρδος θα έχει από τη μη εκλογική περιθωριοποίηση του σχήματος αυτού.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και μόνο με το σταμάτημα της λιτότητας και των αντιλαϊκών «μεταρρυθμίσεων», θα διευρύνει και θα ενισχύσει τα κοινωνικά της ερείσματα. Η σύγκρουση με το σκληρό πυρήνα της Ε.Ε. θα αποτελεί πλέον μια ανοιχτή δυνατότητα. Σε αυτή τη πορεία η στάση των υπόλοιπων δυνάμεων της αριστεράς θα αποδειχθεί κρίσιμη.

Ένας επιπλέον λόγος ώστε να μπορέσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ να αντέξει στο κλίμα πόλωσης είναι και η επιβεβαίωση στη πράξη ότι τα μετωπικά εγχειρήματα στο χώρο της αριστεράς είναι το μέλλον. Η εκλογική σύμπραξη των δύο σχημάτων είναι αντικειμενικά μια ελπιδοφόρα κίνηση που οφείλει να διευρυνθεί είτε σε πολιτικό είτε σε κινηματικό επίπεδο στη κατεύθυνση δημιουργίας αντιϊμπεριαλιστικών, δημοκρατικών, αντιφασιστικών κα αντικαπιταλιστικών μετώπων.

Η 26η του Γενάρη θα είναι μια μέρα σταθμός για την αριστερά, το λαό και τη χώρα. Η Ελλάδα δεν είναι μια κλασική χώρα της Δυτικής Ευρώπης. Ο λαϊκός παράγοντας που θα οδηγήσει το ΣΥΡΙΖΑ στη κυβέρνηση θα είναι παρών. Είτε στο προσκήνιο είτε υπόρρητα ήταν το λαϊκό στοιχείο που, έστω και με αργούς ρυθμούς, οδήγησε το κράτος-ΠΑΣΟΚ στη διάλυση, τη ΝΔ στην άτακτη υποχώρηση μπροστά στη προοπτική της διάλυσης. Αυτό το λαϊκό στοιχείο κερδίζει ολοένα και περισσότερα στοιχεία αυτοσυνειδησίας ενώ χάνει στο επίπεδο των αυταπατών. Αυτό το λαϊκό στοιχείο, το ταξικά προσδιορισμένο και πολωμένο, μετά το ποσοστό έκπληξη του ΣΥΡΙΖΑ την Κυριακή, θα έχει αποκτήσει και ένα υψηλό αίσθημα συνείδησης της δυναμικής του και των δυνατοτήτων του.

Και αυτός θα είναι ο μεγάλος κερδισμένος των εκλογών , με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο.